babam ve oğlum

çağan ırmak'ın nefis filmi olmasının yanında; unutursak kanımız kurusun

güzel filmdi be. mizahı ve dramı çok güzel harmanlamıştı çağan ırmak.

efsane film. şu an kanaltürk'te yayınlanmakta.

şu yaşamaktan artık yavaş yavaş zevk almayı bıraktığım dünyada, gamsızlığımın zirve yaptığı bir dönemde ağlamama sebep olan film. şu entiriyi girerken bile duygulandım ve sen neyin tribindesin lan suratına sıçtığım ? dememi sağladı kendime. açık ara en iyi türk yapımı derim ben bu filme.

dünyanın en iyi filmi. demin izledim henüz göz yaşım kurumadı. babasını kaybeden insanı daha derinden vuruyor bu film.

salya sümük ağladığım ilk film olma özelliğini taşıyor.

güzel filmdir. bence en akılda kalan sahnesi babanın kollarını açıp " açeydim gollarımı getme dedeydim" diye haykırdığı ve akabinde büyük oğlanın onu ezip geçtiği sahnedir.

etkileyici bir film. hayatım boyunca hiç bi filmde veya dizide ağlamayan ben, çok etkilenmiş, gözlerim dolmuştu.

"ona bir oda ver baba. bir evi olsun, ama zaman zaman çıkıp gidebileceği bir ev."

efsane bir repliktir "insanlar büyüdükçe hayalleri küçülür mü baba?"

vay amk. insan kendini bilerek izleyince anlıyo.

filmin en hüzünlü sahnesinde kahkaha attım. sonra o çocuk ahırda babasının hayalini gördüğünde içim ürperdi. babama baktım o an. babamın olmadığını görünce 3 saat ağlamıştım.

biz daha ortaokulda idik film çıktığında. türkiye'yi yerinden salladı film, bizim ufak ilçede de öğrenciler geri kalmasın diye internetten indirilen bir kopyası projeksiyonla bir sınıfta 50-60 kişiye gösteriliyordu. i̇zledik, berbat bi filmdi. sadece çocuğun camdan işeme sahnesine güldük, başka da bir şey yok. annenin ailevi problemleri vardı dedemle filan, açıp açıp hıçkıra hıçkıra ağlayarak geceyi kendine zindan ederdi. i̇şte çocuktuk ya seyrederken, ne var bunda ağlanacak derdim. demez olaydım. birkaç ay önce arkadaşımla yeni evimizde otururken canım sıkıldı, seç izle'den babam ve oğlumu açtım. cidden merak ediyordum ne var bu kadar sarsıcı olan diye. ben başladım filme, arkadaş da bi 10 dakika sonra filan dahil oldu. bilsem izleyeceğini açmazdım, daha 17-18 yaşında babasıyla kanlı bıçaklı olmuştu. benim problemim yok, melek gibi adamdır babam ama ne bileyim, sevemez, sever de söyleyemez. çocukluk dönemlerinde babamı tanrı'nın bir zıttı, kötülük kaynağı zannederdim. nereden bileceksin iş durumunu, hayatı. çocukluk işte, sana bağıranı kötü zannediyorsun. velhasıl, diyeceğim babamı ben daha yeni yeni anlamaya başladım. hani baba figürü vardır ya, sever ama sarılamaz. uyurken gelir okşar başını. neyse, uzatmayayım lafı, biz oturduk izliyoruz. baba oğul arasında geçen ikili diyaloglarda fark ettim ki arkadaş içten içe ağlıyor, hıçkırıyor. benim de boğazımda nasıl bir yumruk, nasıl bir sancı. sadık'ın ölüm haberinin öğrenilmesi ve ölümü arasında benim de kayış koptu. kaldı ki birçok yakınını hastalıktan hastanede kaybeden biri olarak zaten bu durumdan kolay etkileniyordum. biz artık birbirimizi umursamıyoruz, gözümüzden yaşlar akıyor ellerimizle siliyoruz ama yetişmiyor silmeye, peşi sıra alıp duruyor yaşlar. en son o 'benim yüzümden' sahnesi var ki bildiğin ağladım. hayatımda böyle -çocukken annemin dövmeleri dışında- ağladığın çok ender anlardan biriydi. film bitti, kül tablası dolu. arkadaşım döndü 'deli senin ta amına koyayım bitirdin bizi be' dedi. gerçekten bitirdi beni be.

beni en çok etkileyen filmdir. benim bestof'umdadir.. --- spoiler --- insanları büyüdükçe hayalleri küçülür mu baba --- spoiler ---

deniz'in dedesinden aldığı kamera ile sabah avluda etrafı çekerken kadrajda babasının belirdiği anda insanın ciğerine öyle bir bıçak sokuluyor ki tarifi imkansız. herkesin uyuduğu saatlerde sabah sessizliğinin verdiği huzur ve burukluk... çok acayip bir film lan bu. fikret kuşkan çok büyük oynamış bu filmde. babamı, bize kalan üç beş tane fotoğratan simaen tanırdım. sesi, kokusu, yürüyüşü hakkında hiç bir fikre sahip değildim. hep sorardım bizimkilere ne yapardı nasıl bir adamdı diye. o sıralar kafamda canlanan baba figürünü pek anımsamıyorum. ailem de bu durumdan muzdarip dediler ki kuzeninin düğün kaseti var baban yaşarken oldu düğün olmazsa ordan izletelim dediler. ben acayip sevindim. kafamda da şöyle kuruyorum; video kaset oynamaya başlayınca babam hologram halinde evin içinde belirecek bende onda dokunabileceğim falan. sonra ne olduysa izleyemedim o kaseti. yıllar sonra yine benim ısrarım üzerine alıp izlemiştik. velhasılı deniz, babasını o kadrajda görünce kendi çocukluğum aklıma geldi hem üzüldüm hemde güldüm. insan kendi yaşantısından benzer bir kareyi görünce istemsizce özümsüyor filmi. açıkçası bu filmi ne kadar benimsesemde yüreğim yemiyordu açıp izlemeye. bir kaç saat önce youtube'da denk gelince içim sızlaya sızlaya izledim. film bitti ama verdiği sızınının yerini garip bir huzur kapladı diyebilirim.

2 sahne beni vuruyor. biri, çetin tekindor'un "açaydım kollarımı" sahnesi diğeri filmin sonunda fikret kuşkan'ın oğluyla son sohbeti. hani şu "baba ben hayal mi görüyorum?" sorusunun geçtiği sahne. içime yumru gibi oturuyor. şimdi show'da belki yüzüncü defa izliyorum ama hep aynı his.

Babam ve Oğlum, 2005 yapımı bir Çağan Irmak filmi. Beni en çok etkileyen filmlerden bir tanesidir. Konusu, fon müzikleri, oyunculukları olsun nereden bakarsak bakalım Türk sinema tarihinde çekilmiş en iyi filmlerden birisidir bence. Yıllar önce babamı ilk defa bu filmi izlerken hıçkırarak ağladığını görmüştüm. Benzer şeyler yaşadığı için onun için bu film çok başkadır. Tabi onu bu kadar etkileyen bir film benim için oldukça anlamlı oluyor. Üzerine daha iyisinin geleceğini sanmam. --- spoiler --- “Baba! Yüreğim yangın yeri gibi biliyor musun? Gözü arkada kalmak böyle bir şey galiba.Kaç gündür onu itmek istiyorum bana sarılınca, beni sevmesin diye kaç gündür uğraşıyorum ama yapamıyorum.” --- spoiler --- 🎶

--- spoiler --- Burda durayidim böyle, tam burda, böyle, gollerimi açayidim iki yana... Açayidim kollarımı, böyle duteydim onu, duteydim onu ben, getme diyeyidim, getme sadık! --- spoiler ---

"Hayat devam edecek, birileri yeni kitaplar yazacak okuyamayacaksın, yeni filmler çekilecek izleyemeyeceksin, sevdiğin bir şarkıyı bir daha dinlemek isterken dinleyemeyeceksin. Bunlar kolay, alışır insan. Ama onu büyürken izleyememek..." Bin kere de izlesem boğazımda aynı yumru...

Acayip buhran yaşadığım bi dönemde arkadaşlarımın önerisiyle açıp izlemiştim. Beni gerçekten çok etkilemişti baştan sona her şeyi çok iyiydi. Sulu göz bir insanım ama bu çok ayrıydı ağlamaktan helak olmuştum burnum filan tıkanmıştı artık nefes alamayacak duruma gelmiştim ama iyi ki de izlemişim 👌

çetin tekindor sen manyağın tekisin dayı. bugün önce sadık’ın tirad sahnesini sonra da yık geç babanı sahnesini izledim. şu sahneyi de niro çıkarsa oscar moscar ne varsa alırdı.

Ne zaman izlesem ağladığım film. Üniversite sınavının sabahında uyuyamayıp kalkıp o sahneleri izleyip ağlayıp sınava gitmiştim.

Öldüğü vakit oğlu çok üzülmesin diye ona kötü davranan ve gizli gizli ağlayan baba mı ? Kalbim dayanmamıştı. Lakin gerçekliği ne kadar az, burası Türkiye. Burada üzmek için kötü davranılır. İtilir kakılır, yok sayılır. (bkz: Yok öyle bir şey çıkar aklından onu)